Pamiętam, jak miałam nie więcej niż 10 lat jak go zobaczyłam w telewizji, siedziałam jak zaczarowana i nie wiedzialam co mnie czaruje bardziej, czy zło pokazane w taki sposób jakiego nie widzilam w żadnej innej baśni czy piękno, które też było pokazane w taki sposób, że nie umiałam wtedy opisać go konstruktywnymi słowami. Siedziałam i patrzyłam i chłonęłam. Snily mi się potem stworki z tymi długimi nogami na których podrozowali główni bohaterowie.
A potem przez lata nie wiedzialam skąd co jakiś czas z pamięci odzywała się przenikająca muzyka i dopiero jak udało mi się odnaleźć Czarny Kryształ na necie to zrozumiałam, że ta muzyka to właśnie stąd i tak mi utkwila, że jak ja usłyszałam to miałam to samo uczucie jak usłyszałam ja po raz pierwszy jako dziecko, taki niepokój, przejęcie, smutek i piękno.
A teraz serial mamy! To jest dopiero prezent! Przyjrzeć się temu wszystkiemu będąc dorosłym.

To jest mistrzostwo rodem z Niekończoncej się opowieści.

dokladnje tak! muzyka z tyłu głowy, ten klimat

Frank Oz zyje wiec nie wiem czemu piszesz ze nieodzalowany...

Nieopatrznie go uśmierciłem

i niech zyje jak najdluzej:)

genialny

Film jest genialny - nie wiem jak to się stało, że obejrzałem go dopiero wczoraj po raz pierwszy i kompletnie ominął mnie on w dzieciństwie. Widocznie nie jest tak znany jak "Niekończąca się opowieść". Niemniej jednak, jest to dla mnie arcydzieło.

Piękny motyw "pieśni modlitewnej" (czy jak to nazwać) tych Mistrzów oraz ciekawy, mroczny klimat. Nie sądziłem, że Jim Henson może stworzyć coś znacznie lepszego niż Muppety :-)